Het leven in Amman

Je voelt de warmte in de smalle straten van Amman. Met het blote oog zie je de hitte vanuit het asfalt omhoog komen. Ik sla een dunne sjaal over mijn schouder terwijl we buiten op een taxi staan te wachten. Er zijn weinig buitenlanders op straat. Het toerisme bevindt zich voornamelijk buiten de hoofdstad en laat Amman onbekommerd achter zich. Het centrum is klein en bestaat uit een aantal straten met winkels en cafés. Pas in 1948, na de omvangrijke immigratie van Palestijnen door het Israëlisch-Arabische conflict, maakte Amman een grote groei door. Op dit moment herhaalt de geschiedenis zich met de Syrische vluchtelingen die hun toevlucht zoeken in een van de meest stabiele landen in het Midden-Oosten.

Door het gewelddadige conflict in Syrië zijn er bijna 600.000 vluchtelingen de grens met Jordanië overgestoken. Niet zo gek als je je bedenkt dat Damascus slechts 150 kilometer van Amman verwijderd is. Een week geleden heeft de UN zelfs haar tweede vluchtelingenkamp geopend net buiten Amman. Syrische vluchtelingen mogen het kamp pas verlaten als een Jordaniër garant voor ze staat, waardoor het regelmatig voorkomt dat minderjarige meisjes om financiële redenen door hun familie gedwongen worden te trouwen.

Toch merk je in het alledaagse leven niet veel van de conflicten in de omliggende buurlanden. Behalve via mijn gastgezin. Zij zijn ongeveer 60 jaar geleden met hun familie gevlucht tijdens de oorlog in Israël en hebben in Amman hun thuis gevonden. Alleen de broer van mijn gastmoeder woont niet hier, maar in Damascus. ’s Avonds als mijn gastmoeder het nieuws over Syrië bekijkt, zie ik haar ongerustheid en bezorgdheid. Of haar broer en zijn gezin nog in leven zijn, weet ze niet.

Ondanks de vele zorgen, proberen veel families te genieten met elkaar. Op een vrije dag pakken ze bijvoorbeeld de auto en gaan ze met de hele familie lunchen langs de kant van de weg. Iedereen neemt iets mee. Van een barbecue tot aan een waterpijp, het gehele interieur wordt uit de auto geladen. Het is een erg mooi tafereel om te zien als je met de taxi langsrijdt. Hopelijk word ik ook nog een keer door mijn gastgezin uitgenodigd om mee te gaan!

Naast het studeren van Arabisch, probeer ik natuurlijk zoveel mogelijk van het land te zien. In de vijf weken dat ik hier nu zit, heb ik Petra bezocht, een duik genomen in de Dode Zee, aan het strand gelegen in Aqaba en de Romeinse stad Jerash bezocht. Met een beetje geluk ga ik over een aantal weken nog naar Jeruzalem. We zullen het zien, of zoals ze hier zeggen “Inshallah” (als God het wil)!

Dikke kus uit Amman!

Terug in de Arabische wereld

Het is alsof ik weer terug ben in Cairo. De herkenbare geuren, de stoffige straten en de nog altijd mysterieuze sfeer van het Arabische leven. Als ik om me heen kijk, zie ik voornamelijk mannen. Ze staan langs de kant van de weg, steken een sigaret op en kijken vrijwel elke vrouw na. Een aantal Jordaniërs hebben me al gewaarschuwd: “wees voorzichtig als je ’s avonds alleen op straat loopt”. Zelf heb ik hier nog niet veel van gemerkt, behalve een paar vieze opmerkingen. Maar aan alles om je heen merk je wel dat je in een islamitische samenleving leeft. “Een avondklok is niet meer dan normaal voor vrouwen”, zegt één van de studentes die ik heb leren kennen.

Toch heb je hier twee verschillende ‘types’ vrouw. Beide hebben hun eigen uitersten. De traditionele vrouw is nog steeds gehecht aan alle islamitische waarden en normen, terwijl de moderne Jordaanse vrouw zich tegen alles probeert te verzetten. Hetzelfde geldt in mijn gastgezin. De moeder is zeer traditioneel, draagt een hoofddoek en bidt vijf keer per dag. Daarentegen heeft haar dochter geblondeerd haar, ‘sexy’ kleding en geen enkele affiniteit met Allah. Ze heeft bovendien al anderhalf jaar een vriend zonder verloofd of getrouwd te zijn. Haar vriend, Ahmed, is echter wel getrouwd en vader van twee kinderen. Ahmed heeft kortom, zoals een aantal andere Jordaanse mannen, twee vrouwen om voor te zorgen.

Er is geen vader meer in de familie. Hij is 26 jaar geleden overleden aan kanker en sindsdien woont zijn vrouw alleen met zijn dochter. De moeder des huizes verdient haar geld tegenwoordig met het verhuren van kamers, zoals de kamer waarin ik momenteel verblijf. Het is een nette kamer met een bed, bureau en klerenkast. Elke dag ruimt de moeder mijn kamer op, haalt ze de haren uit mijn haarborstel en spuit ze parfum op mijn bed voor een lekkere geur. Het is echt een gekkenhuis ;)! En natuurlijk ben ik in één week al twee keer met mijn vieze voeten naar binnen gelopen terwijl ze net alles gedweild had. Oeps.

Thuis hoef ik dan wel niks te doen, maar op school is het hard werken. Elke dag vier uur Arabische les, vijf dagen per week. Het klinkt niet veel, maar een nieuwe taal leren is erg moeilijk. Allereerst moet je de Arabische tekens transcriberen naar een Latijns woord, daarna moet je de betekenis van het getranscribeerde woord uitzoeken. En dan spreek ik nog niet over de uitspraak, grammatica en alle andere uitzonderingen. Toch heb ik een lerares nog nooit zo hard horen lachen, onze uitspraak moet verschrikkelijk voor haar zijn.

Volgende keer laat ik jullie weten hoe het was in Petra! Wat er verder op de planning staat is nog steeds een verrassing, maar het brengt vast veel goeds!

Ma-Salaam (oftewel: tot ziens)!

Dikke kus uit Amman

*De volgende keer voeg ik wat meer foto’s toe! Maar ik ondervind wat hinder door technische problemen ;)!